... a rany ziemi liże wiatr,
skruszone kości pieści śnieg.
Milczeniem gwiazd wskroś duszy patrzy lód,
poprzez ciał przezroczystą śmierć
Wiatr liże twoje rany,
świat wraca do swego łona.
Drobiny ciał umarłych
w ziemi ogromnym ciele.
Lód patrzy spojrzeniem zwierzęcia.
Ten ból będzie z tobą do końca,
aż skończy się świat, aż zamknie się czas,
wygasi noc piece słońca.
To koniec świata, to koniec nas
i zstąpi ciemność w środku dnia.
To koniec świata, zastyga martwy czas
zima niebo otworzyła – nieme usta gwiazd.
Ziemia wiedzie życie w bezruch wód,
w prapoczątku upłynniony stan,
zmenia je w zarodki przyszłych snów,
pochłonęła nas by począć nowy świat.
Lód nad nami - nieba martwy wzrok.
Dołem – woda, rozpuszczenie form.
Znany świat upadnie martwy w nią
i na zawsze już pod lodem będzie spać.
Samotność bez dna,
ta zimie złożona ofiara.
Na wargach - pustki smak,
smak w ciszy wiecznotrwania.
Nieme niebo, gdy kona
lituje się śniegu gwiazdą.
Wszechświat odchodzi w ciszę,
nieruchomą doskonałość.
To koniec świata, to koniec nas
i zstąpi ciemność w środku dnia.
To koniec świata, zastyga martwy czas.
Gaśnie w pustym nieba oku odchodzący blask.

Lód nad tobą - nieba martwy wzrok,
dołem woda, rozpuszczenie form.
Także ty upadniesz martwy w nią
i na zawsze już pod lodem będziesz spał.

Odchodzący cicho w bezruch wód,
w prapoczątku upłynniony stan.
Pochłonęły cię, by począć znów,
gdy na zawsze już pod lodem będziesz spał.

"Lat kilka umierający twój cień będzie kołysał się nad mogiłą,
niby ostu nasienie zaczepione o własny promyk.
Lata przeminą cicho w słotach i pogodach,
w słodkiej melodii, która się nazywa „wszystko mija”.
Będziesz patrzył niezamykającymi się oczyma spod rosochatej wierzbiny-
Będziesz palił się na grobie błękitnym światełkiem w każdą noc zaduszną-
mimo ulewę, wichurę zawieję –
A potem razu pewnego – wiosna dmuchnie –
i ulecisz wolny."
[Józef Czechowicz „O śmierci”]