Pod bladym księżycem, po jesiennej mgle
Płynie cień jak zimy omen przyzywając śnieg
Rozszerzone strachem oczy zamknie snem
W pociemniałe myśli zwierząt dobrą szepcze śmierć

Ciche czary mrozu wieszczą niemoc ciał
Biel wypełni pustkę, stłumi echa leśnych skarg
W świdrującej ciszy ból zastygnie w lód
Spłynie z nieba ukojenie, odrętwienie dusz

Droga pod górę ciągnęła się wiecznie
By wreszcie zniknąć w nocy
Ciało osłabło, ćmią członki omdlałe
Głowa ku ścieżce ciąży
Błoga się nicość rozlewa po ciele
Niby zbawienne ciepło
żąDa by ulec, położyć się w śniegu
Choć to oznacza pewną
śMierć

Tętni w czaszce pulsu huk, ryczy serca krwawy strzęp
Każdy mknący w niebo jęk przybiera twoją postać
Udręczony każdym tchem mam za jedno - śmierć czy sen
Jeśli mój zabierze ból – chcę tu zasnąć, chcę tu zostać

Idzie zwierząt śladem z cienia tkany kształt
Myślom śpiewa pocieszenie, zgon łupinom ciał
Mrok w zapachu jodeł, przepowiednia snu
Biały grób trupiej jesieni sypie nocny chłód

ŚNiegi uciszą widm wycie po lasach snu białą kołysanką
Zasną bez bólu cierpiące zwierzęta, duchy im ślepia zamkną
Zbolałe ciała spoczynkiem obdarzy
Spełnionych tęsknot demon
I pójdą za nim, gdy przyjdzie, a każdy
Krok jego będzie śmiercią
Roślin